. Peet is een geboren Vogelenzanger. De slaapkamer waar hij geboren is, boven de zaak, is nog steeds zijn slaapkamer en dat is een saillant detail, waarvoor je helaas geen brood kunt kopen. Ook zijn twee jaar ouder broer Kees heeft Vogelenzang niet verlaten. Zijn één jaar jongere Zus Annelies woont ook nog in Vogelenzang. Zij runt haar gelijknamige kapperszaak tegenover de Coop. Het ondernemerschap zit blijkbaar in de genen van de familie Hulsbosch. Als ik het goed begrepen heb runde opa Hulsbosch een melkhandel in de Graaf Florislaan, waarna in 1962 verhuizing volgde naar de Deken Zondaglaan. Pa Piet en moeder Anneke begonnen daar hun supermarkt. Peet voert er inmiddels met zijn vrouw Mandy de scepter. Gestaag werd de winkel uitgebreid. Eerst werd de winkelruimte waar ooit de slager zat er bij getrokken, daarna de ruimte waar ooit Ome Co en tante Ted Groskamp hun winkel hadden. Dat ondernemerschap maakt dat hij het altijd druk, druk, druk heeft. Uiteindelijk heeft Peet toch wat tijd voor me vrij kunnen maken.
Peet doorliep alle jeugdcategorieën van de SV Vogelenzang. In zijn team speelden ook Rob van Dam, Raymond van Leeuwen, Dave Wesseling, Joost van Haaster, ‘Stokkie’, Stefan Matthijssen en Ingmar de Busser. Hij voetbalde in een leuk A team, met Gerben Bootsma als trainer. Een domper was dan ook voor hem de overgang van de A naar de senioren. De spelers van het A team kwamen in verschillende andere elftallen terecht. Dat vond hij jammer. Peet kwam eerst terecht in het vierde en daarna in de selectie, waarin hij meestal in het tweede speelde. Richard Lagerweij was toen trainer/ coach. In de jeugd speelde hij op de rechtsbackpositie, bij de senioren mocht hij de centrale spits van de tegenstander neutraliseren. Peet stelt er prijs op te vermelden dat hij de bal met links ook wel wist te raken. Een lang voetballeven bij de senioren was Peet helaas niet gegeven. Hij kreeg enkelproblemen waardoor hij zijn voet niet kon buigen. Zelfs Alie Boot met haar kennis van sportblessures kon hem niet redden. Als je in je werk veel moet staan en lopen dan kun je het risico van een belemmerende chronische fysieke beperking maar beter uitsluiten. En dus was het einde oefening voor Peet op 24 jarige leeftijd in 1998, rond de tijd dat hij bij pa en ma in de zaak kwam. Hij heeft ook nog in een zaalvoetbalteam gespeeld met o.a. Phil en Mike Linnekamp, Victor van den Raad, Paul Graas en Raymond van Leeuwen. Dat stopte voor hem gelijktijdig met het veldvoetbal door eerder genoemde blessure. Peet werd niet spelend lid van onze vereniging. Door die blessure bleek een potje tennis spelen in ons dorp ook geen wijsheid. Fietsen in zijn spaarzame vrije tijd was wel mogelijk en dat doet hij dan alleen, of in gezelschap van Dave, ‘Stokkie’, Bob en Wolf, zijn oude voetbalmaatjes. In zijn ogen waren Raymond van Leeuwen, Robert Koot en de tweebenige Joost Heiligers de beste voetballers waar hij mee heeft mogen spelen. In zijn herinnering sprongen in ons eerste dezelfde Raymond, Pino Toledo, ‘Opa’ Roelen en Sander Teeuwen er boven uit.
Peet heeft drie jaar op de oude Jozefschool aan de Vogelenzangseweg meegemaakt en daarna nog drie jaar op de nieuwe vleugelschool gezeten, gebouwd op het oude eerste veld van de voetbalclub. Vakantiewerk deed hij op de vrijdag bij zijn ouders en in de bollen. Hij vond het werken met en voor mensen leuk en dus volgde na het basisonderwijs de Middelbare Detailhandelschool in Schalkwijk, aangevuld met alle cursussen (zoals drogisterijdiploma en sociale hygiëne) die nodig zijn om een eigen levensmiddelenbedrijf te leiden. Na diplomering bracht hij een bezoekje aan het arbeidsbureau. Niet om een uitkering te krijgen, zoals hem werd gevraagd, maar om werk te vinden. Het bleek echter zonder inschrijving als werkzoekende niet de bedoeling om de kaartjes met vacatures uit de bakken te halen. Kaartjes dus terugleggen, inschrijven en vervolgens de kaartjes weer uit de bak halen. ‘Procedure is procedure’. Peet kwam te werken bij de Albert Heijn in Spaarndam als afdelingsmanager Vers. In Militaire dienst hoefde hij niet, afgekeurd wegens een te korte pink en Vadertje Staat wilde het risico aan aansprakelijkheidsstelling niet lopen, mocht Peet daardoor tijdens zijn diensttijd iets overkomen.
Peet is in 2014 getrouwd met Mandy van Hensbergen. Vier kinderen kregen ze, Siep, de tweeling Mats en Tijn en dochtertje Kee. Mandy is wekelijks ook nog zo’n 12 uur in ‘de zaak’ aan de slag. Siep is nu 14, Mats en Martijn 12 en Kee 8. Ze zijn allemaal lid van de SV. Vogelenzang. Tijn en Kee staan tussen de palen om de ballen tegen te houden.
Peet denkt met plezier terug aan de jaren met een bomvolle kantine, veel gezelligheid, met een eigen statafel voor ‘de mannetjes’, bestemd voor de oudste generatie leden. Vaste prik dat bij thuiswedstrijden van het eerste Chris Rees, Henk Vader, Flip Roelen, Rinus Boot en Ome Toon Medenblik rond die tafel stonden. Chris, Toon en Flip zijn helaas overleden, maar we hebben gelukkig nog onze herinneringen aan hen. In 2007 waren er een week lang allerlei activiteiten op de club in het kader van het 75 jarig bestaan. Activiteiten met een grote opkomst van jong en ouder. Het was een geweldig feest.
In de jaren dat hij zelf nog voetbalde sprong hij wel bij achter de bar als ome Toon dienst had. Sinds hij zelf niet meer voetbalt is zijn tijd begrijpelijker steeds meer in de zaak gaan zitten. Door de jaren heen kon de SV Vogelenzang wel op een sponsorbijdrage van onze mooie plaatselijke supermarkt rekenen en echtgenote Mandy is sinds dit jaar een hele welkome aanvulling in het bestuur van de club.
Peet is blij met de aanstaande veranderingen die het gevolg zijn van ‘Vitaal Vogelenzang’. Hij is van mening dat er nu al “meer leven” zit in onze dorpsgemeenschap en hij kijkt uit naar de bouw van de nieuwe woningen op de huidige voetbalvelden van de SV Vogelenzang. Hij is er ook content mee dat de voetbal- en de tennisvereniging behouden blijven voor het dorp, want “wat weg is komt meestal nooit meer terug”.
