Een markante Vogelenzanger is ons ontvallen.
Derk Jan Loorbach zag op 16 september 1955 in Amsterdam het levenslicht. En niet zomaar in een wijk, maar in de alom bekende Watergraafsmeer, waar het gezin Loorbach vlak achter het oude Ajax-stadion woonde. Twee straten van hem vandaan woonde de later bij velen bekende en vier jaar oudere Louis van Gaal. Geen wonder dat Derk Jan (Dik) op latere leeftijd veel interesse in en kennis had van het edele voetbalspel. Qua talent heeft hij echter gelijk vele, zo niet alle van zijn latere dorpsgenoten, het niveau van amateur pur sang niet weten te ontstijgen. Hierover later meer.
De eerste twee en een half jaar woonde het gezin in bij opa en oma Loorbach. Oma Loorbach was zeer gelukkig met haar eerste kleinkind en omdat hij toen al lekker zijn bordje leeg at werd hij door oma al snel Dikkie genoemd en zo werd zijn roepnaam Dik. Na deze inwoning werd er verhuisd naar Santpoort Zuid, waar Dik zijn kinderjaren doorbracht. Een leuke flat, een fijne school en dicht bij zee en bos. Heel vaak reed hij met zijn latere vrouw Angelique nog langs die plekken om dan dezelfde leuke verhalen te vertellen over zijn gelukkige jeugd aldaar.
Toen Dik vier jaar oud was kreeg hij er een broertje bij. Op de dag dat Chris ter wereld kwam zag Dik de dokter nog net op zijn brommer wegrijden. Niets geen dure auto’s toen, zelfs niet voor een arts. Volgens zijn moeder was Dik er stellig van overtuigd dat de dokter de baby gebracht had, nog niet wetende dat de ooievaar deze pakketdiensten placht te verrichten.
Daarna werd er weer verhuisd. Naar Zandvoort dit keer. Dik noemde die periode een zwarte bladzijde uit zijn jeugd. Als je geen Paap, Keur of Kerkman heette, dan had je er volgens hem niets te zoeken. Nee, dan was enkele jaren na de Zandvoord-deceptie, Vogelenzang een veel betere keus. Een verademing zou hij zeggen. Dik was toen twaalf jaar oud en werd al snel lid van de plaatselijke voetbalvereniging RKVVV Vogelenzang. Later SV Vogelenzang genaamd. Zo had Dik al rap zijn plekje in het dorp veroverd.
Na het behalen van zijn HAVO diploma volgde hij de Sociale Academie richting Personeel & Arbeid. In die tijd, op twintigjarige leeftijd, ontmoette Dik Angelique in het café van Vogelenzang. Dik had ook daar al rap zijn plekje gevonden.
Angelique, afkomstig uit Laren, werkte in die tijd in het Vogelenzangs kindertehuis Casa Carmeli en woonde in op kamers bij John en Nel Heemskerk aan de 1e Loosterweg. Na vijf jaar verkering trouwden ze in 1980 in het gemeentehuis van Bloemendaal. De eerste tijd woonden ze in een tuinhuisje in de Zilk. Na het afronden van zijn studie was Dik aan de slag gegaan als personeelsadviseur bij het Instituut voor Epilepsiebestrijding. Angelique ging daar later ook werken op de opnameafdeling en zo werkten zij daar vele jaren samen.
Het geluk kon niet op toen in 1984 Lennart en in 1987 Eelco werden geboren. Een gelukkige nieuwe periode in hun leven brak aan. Dik vertelde de jongens voor het slapen gaan steevast de leukste verhalen, vaak uit zijn omvangrijke literaire duim gezogen. Dik was een grote muziekliefhebber van onder andere blues en symfonische rock. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Lennart is vernoemd naar Lennaert Nijgh, de beroemde Haarlemse tekstdichter (o.a. voor Boudewijn de Groot) en Eelco naar Eelco Gelling, de beroemde gitarist van Nederlands beste bluesband, Cuby and the Blizzards. Dik was bepaald geen liefhebber van verre autovakanties, hooguit met de “klapkar” naar zijn tweede Heimat Duitsland. En naar zijn bedevaartsoorden Grolloo in Drente, waar Cuby vandaan kwam, en Berlijn, de geboorteplaats van zijn moeder. Toen Lennart en Eelco op eigen benen konden staan brachten Dik en Angelique vaak hun vakantie door op een der Kanariepieten eilanden of bezochten zij met groepsreizen diverse landen.
Dik was al met al 55 jaar lid van SV Vogelenzang, waarvan zo’n 30 jaar als actief voetballer. Als zodanig heeft hij heel veel betekend voor “de SV”. Al vanaf het begin van zijn voetbaljaren schreef hij wekelijks zijn voetbalervaringen in het toen geheten voetbalkrantje “In Vogelvlucht” onder het Duitstalige pseudoniem “Lakritz”. Vertaald in het Nederlands was dit “Drop” en zo werd al snel zijn bijnaam Droppie of Drop een vast begrip het Vogelenzangse. Maar ook DJ (uitgesproken als Deejay) werd een bijnaam. Schrijven dat bleef hij doen tijdens zijn hele verdere leven. Bijvoorbeeld voetbal- en toernooiverslagen, verslaglegging van vergaderingen, jaarverslagen en verslagen van bijzondere gebeurtenissen. Maar ook postuums voor overleden clubleden of voordrachten voor mede clubleden die naar (onder andere) zijn mening het predicaat Lid van verdienste van de SV, een zilveren of gouden KNVB speld, of een Koninklijke onderscheiding verdienden. Beslist geen sinecure al dat schrijfwerk, waar heel veel brononderzoek voor nodig was. Zijn verhalen waren vaak doorspekt met veel humor of vileine steekjes onder water en ook het sociale in zijn menszijn kwam altijd bovendrijven. Dik was een begenadigd schrijver. Qua voetbal zelf behoorde de derde helft tot zijn meest favoriete deel der wedstrijden. Gelet op zijn niet onder stoelen of banken gestoken politieke voorkeur was zijn, overigens zeer solide, optreden als “linkse” back zijn plaats naar wens. Dik staat op onderstaande foto, vierde rechts van boven.
Dik werd vanaf 1992 bestuurslid in het hoofbestuur van de SV. Secretaris van 2000 tot 2010 en voorzitter ad interim van 2009 tot 2011. Daarnaast heeft hij buitengewoon veel vrijwilligerswerk verricht voor de SV. Er is geen commissie waar hij niet in heeft gezeten of oprichter van was. In 1999 werd hij lid van verdiensten, in 2011 gepromoveerd tot Erelid. Sinds 2018 drager van de zilveren KNVB speld en in 2009 benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De vele verslagen en mooie herinneringen aan deze grote man blijven wij met veel warmte met ons meedragen, staat dan ook op de Site van SV Vogelenzang te lezen.
Dik ging in 2018 met vervroegd pensioen, waar hij met verlangen naar uitkeek, want de vele reorganisaties kwamen zijn arbeidsvreugde niet ten goede. Hij was blij met zijn vrije tijd en kon doen waar hij echt zin in had. Zo volgde hij met succes de opleiding tot bewindvoerder en werd hij bestuurslid van de Stichting S.B.B., die zich bezighoudt met de financiën van de bewoners van Cruquiushoeve. Om zijn conditie op peil te houden zwom hij vele banen in het zwembad en tijdens zijn dagelijkse wandeling in en rond Vogelenzang kwam ook zijn sociale aard weer bovendrijven, want gewapend met een vuilniszak pikte hij het door “zwijnen” in de wegbermen gegooide afval. Vaak meer dan een halve zak per wandeling.
Ook vissen deed Dik graag. Op het zoete water gooide hij graag een hengeltje uit, maar ook op het zoute water vanaf de pier van IJmuiden, met de boot de zee op of vanaf het strand. Zo hadden Dik en enkele maten van hem, gelet op de gunstige vooruitzichten zowel qua getijde als weer, besloten om bij Langevelderslag vanaf het strand te gaan vissen. Aas gekocht en hup naar het strand. Alleen bleken de weersvooruitzichten een stuk gunstiger voorspeld dan op de visdag zelf. Het waaide oeoeoe-oerend hard. Ondanks die harde wind hadden zijn vismaten al redelijk snel de molen met vislijn aan de werphengel gezet en de paternoster (de onderlijn waaraan meestal drie vishaken zitten) aan de vislijn verbonden en daaraan weer het werplood. Zeepieren aan de haken en hup werpen maar, tot voorbij de eerste zandbank. Dik was echter nog steeds met het optuigen van zijn hengel bezig. Bij Dik, die je normaliter nooit hoorde vloeken of tieren, werd het gegrom en gesis steeds luider. Dik’s vislijn, haken en lood bleken door de harde wind in een onontwarbare kluwen droefenis te zijn getransformeerd. Onze zoetwatermatroos slaakte steeds hardere kreten. Echter niet van die beschaafde kreten van Kapitein Haddock (Kuifje) zoals de bekende “duizend bommen en granaten” maar een steeds luider wordende cursus achteruit bidden voor gevorderden was van afstand duidelijk hoorbaar. Niets gevangen ook nog die dag. Een dag om rap te vergeten. Ook een biljartje leggen in de Kerkuil met de biljartclub deed hij graag.
Helaas was Dik’s gezondheid tanende en liet deze hem steeds vaker in de steek. In augustus 2021 kreeg Dik te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Een zware klap voor Dik, maar ook voor Angelique, de kinderen en alle anderen die hem lief hadden. Vanaf die periode probeerde hij nog alles uit het leven te halen wat mogelijk bleek. Zo was hij nog tot begin dit jaar als vast Telstar-supporter op de tribune aanwezig.
Een geweldige opsteker in deze donkere dagen was de geboorte van de prachtige tweeling van Lennart en Nathalie met de namen Jula en Luca. Dik en Angelique werden trotse grootouders.
Kort voor zijn dood voltooide Dik nog twee boekwerken over de familiegeschiedenissen van zijn vader en moeder. Over veel brononderzoek doen gesproken. Dit had Dik nooit gekund als hij niet zo’n begenadigd schrijver was geweest. Twee fraai gedrukte boeken werden het resultaat van zijn laatste grote werk.
Dik was een echte verenigingsman waar altijd een beroep op kon worden gedaan. Zijn motto was dan ook “Iedereen kan iets doen in- of voor het dorp waar hij of zij deel van uitmaakt”. Dik zou over dat “iets” zeggen, “Slager mag het een onsje meer zijn?”, maar dat is bij hem nog te bescheiden uitgedrukt. Dik gaf zich voor het volle pond. Vandaar dat Dik vele jaren meer uit dan thuis te vinden was. De laatste weken heeft Dik nog kunnen genieten van zijn sigaartje en heeft hij, zich bewust van zijn naderende levenseinde, weloverwogen en op waardige wijze afscheid kunnen nemen van Angelique, Lennart en Nathalie en kinderen, Eelco en van zijn naaste familie en vrienden. Dik gaf al met al een acht en een half voor zijn leven. Bedankt Dik voor jouw inzet, vriendschap en sociale betrokkenheid. Het literaire niveau van ons dorp heeft een flinke veer moeten laten.
Je vrienden.
